Wie ben ik? Eigenlijk geen goeie vraag. Ik ben ik. Je kunt beter vragen: wat doe ik en wat heb ik gedaan?
Een 'echte' man zou hier een indrukwekkende cv plaatsen, denk ik. Wel, vroeger bij sollicitaties had ik inderdaad een cv die kennelijk wel eens positief beoordeeld werd. Maar die moet ergens liggen, is al lang verouderd, ik weet niet waar die precies ligt en om dat nu allemaal op internet te zetten... Bovendien is het allemaal niet zo vreselijk indrukwekkend, denk ik.
Eigenlijk heb ik zelfs een hekel aan indrukwekkende mensen, want uiteindelijk poepen en plassen we allemaal en gaan we tenslotte allemaal dood en beweren we van tijd tot tijd allemaal wel eens onzin.
Misschien moet je daar als lezer wel uit concluderen dat ik dus niet een 'echte' man ben. Wel, daar zit misschien wel iets in. Aan de andere kant, wat is een 'echte' man?
Ik bekijk dat het liefste door een biologische bril. Een echte man verwekt kinderen, heeft daar een vrouw voor nodig en zorgt dat die kinderen groot worden. Wel, op dat punt mag ik niet klagen. Ik heb drie kids, ik heb een vrouw (dat klinkt zo bezitterig, maar je kunt ook zeggen dat ik haar mannetje ben) en ik ben altijd samen met mijn vrouw kostwinner geweest en heb daarnaast een heel groot deel gedaan van het huishouden en de zorg voor de kids. Dus in die biologische zin ben ik een heel echte man.
Maar wij mensen hebben bepaalde opvattingen in ons hoofd. Bij een 'echte' man denken we aan een stoere kerel. Nou, misschien overdrijf ik nu wat, maar je begrijpt wat ik bedoel.
Ik ben niet echt stoer op die manier. Ik vind het juist leuk er vrouwelijk of zelfs super-vrouwelijk uit te zien. Tenminste soms. Altijd gaat me weer te ver. Het moet wel leuk blijven. Dus afgaande op die 'verpakking' ben ik soms niet een vreselijk 'echte' man.
Mensen reageren op die verpakking, want ze kunnen niet precies zien wat er onder die verpakking ziet. Dat begrijp ik, dat is leuk, ik doe het zelf ook, maar het blijft verpakking.
Wat ik bedoel, is dit. Soms zie je als man een prachtige vrouw lopen. Je hart gaat sneller kloppen. Maar in werkelijkheid kan er onder dat fraaie uiterlijk een ontzettende bitch zitten. Op dezelfde manier zie je soms iemand die er niet uitziet, maar die als je hem beter leert kennen, toch een fijn mens blijkt te zijn. Dus je moet ook wat door die verpakking heen kunnen kijken.
Aan de ene kant vind ik die verpakking dus alleen maar verpakking. Aan de andere kant vinden mensen en ik ook die verpakking toch belangrijk omdat dat nu eenmaal is wat we van elkaar zien.
Wat is er dan zo leuk aan om als man wat vrouwelijk uit te zien? Voel ik me misschien vrouw of zou ik graag vrouw willen zijn?
Wel, eigenlijk is dat heel simpel. Als heteroseksuele man vind ik een mooie vrouw het mooiste dat er is. Als je dan als man consequent bent, probeer je er dus zo veel mogelijk als zo'n leuke vrouw uit te zien. Simpel, toch? 'Echte' mannen zijn nooit consequent en ook lang niet altijd hetero, maar zijn wel bang. Dus proberen ze zich angstvallig niet-vrouwelijk te kleden. Het gevolg is dat al die lelijke mannen hun lelijkheid door die kleding ook nog eens gaan accentueren.
Je bent lelijk, je bent bang, vermoedelijk ben je homo, maar dat durf je niet hardop te zeggen en dan ga je bespottelijke kleren aantrekken. Is het een wonder dat veel vrouwen niets met mannen hebben?
Vervolgens heb je een groep mannen die vrouwenkleren heerlijk vindt. Ik begrijp dat best, want ik heb zelf die gevoelens ook gehad. Maar hoe moet je dat als 'echte' man aan je omgeving uitleggen? Je bent lelijk, maar je vindt vrouwenkleren opwindend en heerlijk. Dan komt je vrouw erachter. Wat zeg je dan? Dan zeg je dus, dat je je vrouw voelt. Dat je een innerlijke drang hebt om vrouwenkleren te dragen, om vrouw te zijn.
Uit onderzoek weten we inmiddels dat die innerlijke drang onzin is. Mannen met een innerlijke drang, lopen niet meer in vrouwenkleren, dan mannen zonder die innerlijke drang. Die innerlijke drang heeft dus niets te maken met het dragen van vrouwenkleren. Het is de sociale rechtvaardiging voor dat sociaal afwijkende gedrag. Je moet toch iets zeggen en dan zeg je dat maar.
Maar waarom zou ik me als man moeten verdedigen wanneer ik er leuk uitzie? Dat is toch de omgekeerde wereld? Dus ik voel me niet vrouw. Ik wil ook geen vrouw zijn of worden. Ik ben gewoon een biologische, heteroseksuele man die dat vrouwelijke uiterlijk als ideaal ziet. Ja, ik zou er graag uitzien als Claudia Schiffer, maar dan met mijn eigen lijf en benen en mijn eigen verstand. En wees nou eens eerlijk, zie je er dan zo slecht uit?
Maar goed, ik zou iets vertellen over mezelf en zit nu al een hele tijd te kletsen over iets dat eigenlijk heel onbenullig zou moeten zijn, namelijk mijn uiterlijk. Laat ik dus even ter zake komen.
Qua opleiding ben ik psycholoog met een specialisatie in onderwijspsychologie. In mijn opleiding heb ik vooral onderzoek, onderzoeksmethoden, statistiek en psychometrie gedaan. Verder heb ik nog een stevige ondergrond in de gedragsanalyse. Iets dat in veel praktijksituaties van pas komt.
Ik werk parttime als docent bij de universiteit. Verder ben ik huisman. Ik heb drie kids en ben al meer dan dertig jaar bevriend met mijn vrouw.
En mijn hobby? Ik loop graag en veel. Ik dans ook graag, maar dan ook echt, dus niet met een glas in de ene en een sigaret in de andere hand, en ook niet even, maar liefst een paar uur achterelkaar. Als ik tijd heb, kijk ik graag een tijdje clips op zenders als MTV. Maar mijn meeste 'vrije' tijd besteed ik aan mijn travestie-blog en transgender-activisme. Ja, ik ben travestiet en transgender-activist.
Wie mij wil mailen, kan mij bereiken op:
mikvanes apenstaartje gmail.com.
('Apenstaartje' natuurlijk vervangen en alles aan elkaar.)
Je kunt ook een reactie geven op deze blog. Die wordt niet gepubliceerd, maar naar mij doorgemaild. Vermeld dan wel een retour mail-adres.
Mik van Es
